Co je żubr

Wstępnie przeżuty pokarm wędruje do pierwszej komory - żwacza. W żwaczu znajduje się duża ilość bakterii, pierwotniaków i grzybów. Drobnoustroje te przekształcają substancje zawarte w roślinach na białko mogące być strawione przez żubra oraz lotne kwasy tłuszczowe wchłaniane przez ścianę żwacza. Zrywanie i początkowe połykanie roślin przebiega dość szybko. Zaletą tego jest skrócenie czasu przebywania na otwartej przestrzeni i zmniejszenie potencjalnego niebezpieczeństwa grożącego ze strony drapieżników.

Gdy żwacz wypełni się dostatecznie, żubry szukają bezpiecznego miejsca i tam najczęściej leżąc, dochodzi do drugiej fazy jedzenia, polegającej na powtórnym przeżuciu pokarmu. Częściowo sfermentowana treść żwacza, dzięki drugiemu przedżołądkowi - czepcowi, wraca porcjami do jamy gębowej. Żubry żują, ruszając żuchwą na boki. Powtórnie przeżuty pokarm trafia do ksiąg, gdzie następuje odwodnienie treści. Ta przechodzi do trawieńca, w którym zachodzą właściwe procesy trawienia.

Żubry preferują otwarte przestrzenie: łąki, polany lub zręby. Żerując na runie leśnym, nigdy dłużej nie pozostają w tym samym miejscu, co umożliwia regenerację roślinności.

Dieta żubra obejmuje 454 gatunki roślin. Żubr przyczynia się do rozsiewania licznych roślin dzięki zjawisku zwanym endozoochorią. Nasiona w roślinach, które połknął żubr, przechodzą nieuszkodzone przez cały przewód pokarmowy. Wydalone, kilka dni później w innym miejscu, umożliwiają roślinom rozprzestrzenianie się na nowe siedliska.

W mroźne i śnieżne zimy żubry muszą być dokarmiane. Żubry przychodzą do paśników pod koniec listopada i w grudniu. W kilkunastu karmidłach wykłada im się siano i niewielkie ilości roślin okopowych  Pod koniec zimy dla urozmaicenia diety podaje się ściętą osikę , którą chętnie obgryzają.

Celem dokarmiania jest zapewnienie dobrej kondycji zwierząt oraz zmniejszenie niekorzystnego oddziaływania żubrów na las.

Żubry zaspakajają pragnienie, pijąc wodę z olsów  , zagłębień i rowów lub w zimie jedząc śnieg. Obecnie poziom wód gruntowych w Puszczy Białowieskiej uległ obniżeniu, co doprowadziło do wyschnięcia większości olsów, a bezśnieżne i mroźne zimy są przyczyną całkowitego zamarzania płytkich zbiorników, co zmusza żubry do korzystania ze sztucznych zbiorników wody (np. przeciwpożarowych).