Tadeusz Miciński
Fragment „ Król w Osjaku ”
Polszcza... kochałem ja się w twych rumieńcach,
którymi zorza wschodziła zza boru —
i w twoich złotych warkoczach, i w żeńcach,
i w łyskawicach letniego wieczoru,
i w ryku żubrów idących na spoj...
od szloch pęknie pierś... Boh moj!
TADEUSZ MICIŃSKI (1873-1918), pisarz. Przedstawiciel Młodej Polski i wczesnych tendencji ekspresjonizmu, wiążący w twórczości różne wątki filozoficzne i historiozoficzne (od gnostycyzmu i hiszpanskiej mistyki po romantyczny mesjanizm i idee panslawizmu). Liryka prekursorska wobec surrealizmu W mroku gwiazd (1902). Dramaty, uznane za zapowiedź idei polskiego teatru monumentalnego: Kniaź Patiomkin (1906) i W mrokach złotego pałacu, czyli Bazylissa Teofanu (1909, z dziejów Bizancjum). Symboliczno-wizyjne powieści: Nietota (1910) i Ksiądz Faust (1913). Publicystyka: W mroku gwiazd i inne poezje (1957), Poezje wybrane (1976), Poezje (1980).